Η ακροδεξιά και οι ευθύνες των πολιτικών κομμάτων

Μαρία Μήτσιου / ΝΔ, Α’ Θεσσαλονίκης

H άνοδος της ακροδεξιάς είναι σημείο των καιρών. Όταν υπάρχει μιζέρια κι ανεργία οι ντόπιοι αισθάνονται υπό διωγμών στην ίδια τους τη Χώρα και η ανεκτικότητα απέναντι στους άλλους τους μη ντόπιους, τους διαφορετικούς, τους μετανάστες πέφτει πάρα πολύ.

Η ακροδεξιά θεωρώντας τους ξένους αιτία όλων των κακών απαλλάσσει συγχρόνως και τους ντόπιους απ’ τις όποιες δικές τους ευθύνες για την κρίση, τους απενοχοποιεί και αυτό βολεύει πολύ κόσμο. Είδαμε τέτοια φαινόμενα στη Γερμανία του Χίτλερ και στα Σοβιέτ του Στάλιν.

Ωστόσο, η ύπαρξη και επομένως μία άνοδος ακροδεξιών κομμάτων αποτελεί μέρος της Δημοκρατικής λειτουργίας η οποία εδώ και κάποια χρόνια πια δεν επαφίεται στη θέληση των λαών μέσω των πολιτικών που επιλέγουν, αλλά σε εκείνη των αγορών όπως λέμε κομψά τα τερατόμορφα μονοπώλια και τις πολυεθνικές φαρμάκων, πετρελαίων, υπηρεσιών, κλπ. Αν απαγορεύσουμε την ύπαρξη ακροδεξιάς – και αναγκαστικά και ακροαριστεράς- στο τέλος θα ζητάμε συγκεκριμένο φυσιογνωμικό προφίλ από τους υποψήφιους: τη χωρίστρα στο κέντρο και ό, τι άλλο φασιστικό ‘πρέπει’ μας κατέβει. Η Δημοκρατία θα έχει πεθάνει. Όλα τα μεγάλα κινήματα ή σχολές σκέψης εμπεριέχουν αντιφάσεις, η Δημοκρατία έχει ανάγκη από αντίλογο για να μπορεί να υφίσταται.

Οι ευθύνες είναι βαριές και καταλυτικές. Το πολιτικό σύστημα ευθύνεται γι’ αυτά που λέει και δεν τηρεί και, κυρίως, για όσα δεν λέει- για την ένοχη σιωπή του, την ομερτά, τα κουκουλώματα, τα έτοιμα συγχωροχάρτια. Η σιωπή όμως που περιβάλλει η αδικία δεν την κάνει δυσδιάκριτη. Δημιουργεί αγανακτισμένους που καταφεύγουν στα άκρα και των δύο πλευρών.

Η ατιμωρησία αποδεδειγμένων ληστών και καταπατητών στο χώρο της πολιτικής, ο νόμος περί μη ευθύνης υπουργών, τα κολοσσιαία ποσά που πετιούνται για επίδειξη χλιδής ή διασκέδαση και που έχουν κλαπεί απ’ τον κοσμάκη δεν τα ανέχεται κάποια στιγμή ο πεινασμένος με το κενό βλέμμα και στρέφεται προς τους τιμωρούς που βρίσκει στα άκρα, αυτούς που υπόσχονται κρεμάλες και κρέμασμα αλλά που ίσως δεν ξέρουν να χτίζουν.

Κι έπειτα για να αναρριχηθεί κανείς σε έναν κομματικό μηχανισμό πρέπει να αρέσει στον αρχηγό, να τον κολακεύει, να λέει συχνά ‘Ναι’ και σπάνια να ‘πουλάει’ στο γυαλί όταν φτάσει να γίνει αρχηγός, του ζητείται το θάρρος να μην υπολογίζει το πολιτικό κόστος, να παίρνει ριζοσπαστικές αποφάσεις κλπ. Δηλαδή με προπόνηση σε φιλικό βόλεϊ με πασούλες στην πλαζ πρέπει ξαφνικά να γίνει επαγγελματίας παίκτης του ράγκμπι. Δεν είναι προετοιμασμένος γι’ αυτό και δείχνει λίγος και ανέτοιμος.

Οι σάλπιγγες και των δύο έχουν βραχνιάσει. Μέχρι πρόσφατα η Αριστερά έκανε δωρεάν κριτική χωρίς αντιπροτάσεις και η Δεξιά έδειχνε μία υπεροψία επειδή λέει ήταν η μόνη λύση Διακυβέρνησης. Η Αριστερά διεκδικούσε το μονοπώλιο της Προόδου και η Δεξιά της Διαχείρισης. Δύο υπερεκτιμημένες εκδοχές.

 ΕΡΩΤΗΜΑ: Στον πρώτο γύρο των γαλλικών εκλογών η Μαρίν Λεπέν άγγιξε το 18%. Στην Ολλανδία το ακροδεξιό κόμμα του Γκερτ Βίλντερς απέσυρε τη στήριξή της στην κυβέρνηση Ρούτε η οποία «πέφτει». Στην Ελλάδα όλες οι δημοσκοπήσεις «βάζουν» τη Χρυσή Αυγή για πρώτη φορά στην ιστορία στο κοινοβούλιο. Φοβάστε ότι μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλέσει πλήγμα στη δημοκρατική λειτουργία ή είναι μέρος αυτής; Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος της χώρας μας για την ούτως η άλλως άνοδο της ακροδεξιάς; Σε τι ακριβώς πιστεύετε ότι έγκειται η ευθύνη των κομμάτων της Αριστεράς / ή της Δεξιάς;

Του Γιάννη Θ. Κεσσόπουλου 

http://www.thinkfree.gr/%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-2012/%CE%B7-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%AC-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA