Θέλουμε ή όχι κέντρα λαθρομεταναστών στην εκλογική μας περιφέρεια;

Θέλουμε κέντρα λαθρομετανάστευσης;

Η ερώτηση απομονώνει ένα μόνο κομμάτι ενός τεράστιου προβλήματος.

Το προλαμβάνειν καλύτερον του θεραπεύειν έλεγαν οι παλιοί.

    Ναι , πιστεύω πως χρειάζονται κέντρα υποδοχής λαθρομεταναστών – όχι φυσικά στρατόπεδα μονίμων προσφύγων. Αλλά, όπως συχνά συμβαίνει, βάζουμε το κάρο πρίν από το άλογο και  το μέτρο μόνο του, έχει την αξία νάρθηκα σε ξύλινο πόδι.

    Πώς να στείλει κανείς αυτούς τους μετανάστες στη χώρα τους, όταν δε γνωρίζει ποια είναι αυτή αφού πάρα πολλές φορές οι δουλέμποροι που τους εχουν φέρει έχουν κρατήσει τις ταυτότητες και τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα.

    Για να μη βρεθούμε μπρός στο πιθάρι των Δαναΐδων πώς να εμποδίσει κανείς νέους μετανάστες να έρθουν όταν οι Βιετναμέζοι που δουλεύουν για Ταϊλανδέζικες εταιρείες πληρώνονται 35 ευρώ το μήνα (και παρεμπίπτοντος , πώς να ανταγωνιστείς Κορέα και Ταυλάνδη όταν το κόστος κατασκευής ενός πουκάμισου πολυτελείας είναι από 3 εως 6 λεπτά του ευρώ;)

    Είναι αναμενόμενο πως κάποια στιγμή οι πεινασμένοι του Βιετνάμ, του Μπαγκλαντές, του Πακιστάν και των Ινδιών θα ψάξουν σε άλλες χώρες μια καλύτερη τύχη.

    Χρειάζεται διεθνής συνεργασία, πολιτική θέληση και ανελέητος πόλεμος στη μαφία που εμπορεύεται ανθρώπους. Ακόμα, πρέπει να βρεθεί το ποσοστό επί τοις εκατό των ξένων που μπορεί να «σηκώσει» μια ντόπια κοινωνία χωρίς να χάσει το βηματισμό της.

    Η μετανάστευση είναι μια σύγχρονη και αναπόφευκτη αρρώστια. Στη γη μας οι χώρες είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Είναι ευνόητο ότι οι πεινασμένοι θα μετακινηθούν προς τους χορτάτους. Οι των πυκνοκατοικημένων φτωχών χωρών προς Αυστραλία και Καναδά ή προς χώρες της Δύσης με μικρό πληθυσμό όπως η Ελλάδα.

   Από τη στιγμή που η εξουσία πέρασε από τους πολιτικούς στην αγορά παραμελήθηκε και το κοινωνικό σκέλος της παραγωγής και των ανταλλαγών.

    Δεν ισχύουν πια βασικοί νόμοι της οικονομίας: Η ανάπτυξη δεν δημιουργεί αναγκαστικά νέες θέσεις εργασίας. ‘Ήδη το 1991 στις Η.Π.Α. ο πληθωρισμός πέφτει κατά 2 μονάδες αλλά η ανεργία καλπάζει.

   Η ανατίμηση ενός νομίσματος δε μειώνει αναγκαστικά την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων. Στην Ιαπωνία το Γιέν ανατιμήθηκε κατά 100% και σε 8 χρόνια υπερδιπλασιάστηκε το εμπορικό πλεόνασμα (1985 – 1993).

    Ισχύει, δυστυχώς, μια θλιβερή αρχή του 19^ου αιώνα: Το μόνο αποτελεσματικό φάρμακο για τον πληθωρισμό είναι η ανεργία που, φτωχαίνοντας τις ευπρόσβλητες τάξεις μειώνει την κατανάλωση και ασκεί πίεση προς τα κάτω στις τιμές.

    Το πρόγραμμα ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (UNDP) κατάρτισε από το 1990 έναν δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης που συνυπολογίζει όχι μόνον το κατά κεφαλήν εισόδημα αλλά και τα προσδοκώμενα χρόνια ζωής του πληθυσμού, την μόρφωση και την βασική αγοραστική τους δύναμη (1^ος ο Καναδός τελευταίος ο Νίγηρας). Από δεκαετία σε δεκαετία σε όλο και περισσότερες  χώρες  χειροτερεύει ραγδαία η οικονομική κατάσταση.

    Την ίδια στιγμή οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι. Το 1966 οι ατομικές περιουσίες των 358 πλουσιότερων δισεκατομμυριούχων ξεπερνούσαν το άθροισμα των εθνικών εισοδημάτων χωρών, που φιλοξενούσαν το 45% του πληθυσμού της γης. Σήμερα το ποσοστό αυτό έφτασε το 55%.

    Μήπως πρέπει να βοηθήσουμε τις οικονομίες των φτωχών χωρών να ορθοποδήσουν ώστε να σταματήσει η ανεξέλεγκτη φυγή των κατοίκων της προς τη Δύση αλλά και να γίνουν καταναλωτές των προϊόντων μας;

    Τελικά το κοινωνικό κομμάτι δεν είναι ένα προαιρετικό υποπροϊόν του οικονομικού. Πρέπει να ανακαλύψουμε ένα νέο είδος ανάπτυξης αλλιώς η δυστυχία του κόσμου θα φέρει τέτοιες συσπάσεις που καμία χώρα δεν θα γλυτώσει.

    Ο Πρόεδρος της SONY μιλάει για ανάγκη δραματικής επανεξέτασης του τρόπου σκέψης κι εργασίας μας. Ας μη βρεθούμε σε μια παράσταση όπου, όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης, ο καυγάς ήταν στημένος αλλά οι νεκροί αληθινοί.

Μαρία Μήτσιου , MSc- PhD(c)

Υποψήφια Βουλευτής Νέας Δημοκρατίας- Α’ Θεσσαλονίκης